جان هاوکز پژوهشگر استرالیایی در سال ،۲۰۰۱ فرهنگ را به عنوان رکن چهارم توسعه پایدار مطرح کرد.
سه مسئله اصلی در به کارگیری مباحث مرتبط با حکمروایی فرهنگی در راستای توسعه فضایی پایدار به شرح
زیر است:
• مسئله نخست؛ با توجه به دگرگونی‌های یاد شده در ارکان توسعه پایدار، هنوز تفکر غالب در زمینه توسعه پایدار، سه رکن اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی را مورد توجه قرار داده‌اند. در مقابل، رکن فرهنگی در توسعه پایدار کلان‌شهر تهران غالبا مورد غفلت واقع شده است.
• مسئله دوم؛ فقدان تعریف مورد پذیرش همگان و نبود همرایی در مورد انگاشت “حکمروایی فرهنگی” و الزامات آن در متون علمی خارجی و داخلی برای دستیابی به توسعه فضایی پایدار وجود دارد.
• مسئله سوم؛ تأثیرپذیری حکمروایی فرهنگی از ویژگی های زمین‌های خاص هر قلمرو همچنین کلان‌شهر تهران است که سبب شده است معرفی کاربستی واحد و دربرگیرنده، در ارتباط با حکمروایی مذکور ناممکن شو د.
لذا نبود مدل فراگیر و ایده‌آل در ارتباط با حکمروایی فرهنگی به میانجی رهبری شهری، راهبردهای نوآورانه
ویژه را در کشور ضروری می سازد. بهترین راه حل جهت مقابله با مسائل پیچیده دنیای امروز توسعه پایدار است که نوعی توسعه است که نیازهای نسل کنونی را بدون در خطر انداختن نسل آینده در تأمین نیازهایشان برآورده سازد . حکمروایی و توسعه پایدار، مفاهیمی هستند که با یکدیگر گره خورده اند؛ نبود حکمروایی مطلوب، توسعه پایدار را محدود کرده و در بدترین حالت مانع آن خواهد شد. ایجاد تناسب و توازن در بخش های مختلف پایداری و استمرار آن، از چالش‌های اصلی حکمروایی مبتنی بر پایداری است. رونق اقتصادی، برابری اجتماعی و تعادل زیست محیطی، دیگر منعکس کننده تمام ابعاد جوامع جهانی نبوده و برای دستیابی به توسعه پایدار گذشته از سه رکن پایداری ضروری است که یک متغیر دیگر به نام پایداری فرهنگی نیز افزوده شود.
